Lira da braccio, dawny instrument smyczkowy posiadający pudło rezonansowe o kształcie zbliżonym do skrzypiec. Posiadał zwykle 5 strun melodycznych strojonych w kwartach i kwintach i 2 struny burdonowe strojone w oktawach.
Viola da gamba to chordofon smyczkowy, instrument dawny o kształcie zbliżonym do dzisiejszej wiolonczeli. Nie jest ona jednak bezpośrednim przodkiem dzisiejszych instrumentów, ale podobieństwa łączące oba instrumenty są znaczne. Pierwsze viole pojawiły się już pod koniec XV wieku. Cieszyły się dużą popularnością w epoce renesansu i baroku, często były wykorzystywane zarówno jako instrument orkiestrowy, jak i solowy. W początkowym stadium instrument ten występował w wielu różnych odmianach. Dopiero w XVI wieku wyklarował się dosyć jednolity wygląd tych instrumentów, choć zawsze występowały odmiany violi da gamba w różnych strojach.
Skrzypce barokowe – nazwy tej się używa dla odróżnienia skrzypiec z epoki baroku od współczesnych. Skrzypce "barokowe" charakteryzują się wprowadzeniem szyjki prosto (a nie pod kątem) w pudło rezonansowe. Podstrunnica jest tu nieco krótsza i opiera się na klinie, czyniąc szyjkę grubszą, niż w skrzypcach współczesnych. Ma to oczywiście wpływ na technikę gry. Struny jelitowe, w odróżnieniu od metalowych stosowanych obecnie, czynią dźwięk szlachetniejszym, niewątpliwie pobudzając aktywność słuchacza. W dobie baroku instrument taki był wpisany w swoja epokę i nazywano go po prostu "skrzypce"; podobnie późniejsze skrzypce w następujących po sobie epokach. Instrument ulegał ewolucji, a literatura muzyczna wzbogacała się o dzieła pisane na instrumenty adekwatne do czasów kompozytora.
Viola d'amore (wł. viola, amore = miłość) – dawny instrument, chordofon smyczkowy z rodziny viol, posiadająca 5-7 strun melodycznych, i ok. 7-14 burdonowych (rezonansowych), biegnących pod gryfem i podstawkiem. Pojawiła się w 2 poł. XVII w., pod koniec XVIII wieku wyszła z użycia. W Polsce nazywana jest altówką miłosną lub amorką. Informacje na temat violi d'amore są na ogół skąpe, a ponadto niejednoznaczne. Dotyczy to zarówno miejsca i czasu jej powstania, a więc jej początków, a także dalszych jej losów. Już sam sposób wyjaśnienia, czym jest viola d'amore, może wprowadzić w zakłopotanie: jest instrumentem smyczkowym w kształcie violi dyskantowej (C. Sachs: '. S. 441. ) jest odmianą dyskantowej violi da gamba (Malinowski: '. S. 23. ) jest szczególną odmianą gamby altowej (Breckhaus: Enzyklopedie. T. 19. S. 644. ) do rodziny gamb należy viola wielkości altówki (K. Jalovec: Enzyklopedie des Geigenbaues. T. 1. S. 70. ) viola wielkości violi sopranowej (Encyklopedia Americana. T. 28. ) Te sprzeczności wynikają z nomenklatury stosowanej w odniesieniu do viol w XVI i XVII wieku w Anglii i Niemczech. I tak w niemieckiej nomenklaturze nazwa violi dyskantowej odnosiła się do viol, których długość korpusu mieściła się w granicach 35-45 cm, natomiast angielska terminologia w tych granicach rozróżniała aż trzy instrumenty: treble (35-37 cm) viola alta (38-40 cm) mała viola tenorowa (42-46 cm) (N.Bessaraboff str 255 i 363). Z uwagi na to, że wymiary korpusu violi d'amore wahają się w granicach 36,5-44,5 cm, można ją przyrównać do każdego z wyżej wymienionych instrumentów.
